Κυριακή 21 Απριλίου 2013

21 Απριλίου 1967: Θυμάμαι τη δασκάλα που έκλαιγε


Πήγαμε πρωί πρωί στο σχολείο, ήμουν μαθήτρια της έκτης τάξης στο 6ο δημοτικό Χανίων στη Νέα Χώρα. Δάσκαλο είχα τον Βασίλη Ιγγλεζάκη (κάποια στιγμή θα γράψω για τον ωραίο αυτό άνθρωπο). Κάτι περίεργο έδειχνε να συμβαίνει. Χτύπησε το κουδούνι, συγκεντρωθήκαμε για την πρωινή προσευχή, οι δάσκαλοι παραταγμένοι ως συνήθως. Μα πάλι, όχι, δεν ήταν "ως συνήθως", ένα μούδιασμα υπήρχε, μεγαλώνοντας και ξαναφέρνοντας την εικόνα τους μπροστά μου, ναι, δεν ήταν η συνήθης εικόνα ούτε του κυρίου Ιγγλεζάκη, ούτε της κυρίας Ιπποδάμειας, ούτε των υπόλοιπων δασκάλων.

Αλλά η εικόνα που θα μου μείνει αξέχαστη είναι η εικόνα μιας άλλης δασκάλας, της κυρίας Γουλιέλμου, που έκλαιγε. Ναι, έκλαιγε φανερά και μεις δεν καταλαβαίναμε γιατί.

Τι ν' απόγινε άραγε, δεν έμαθα ποτέ.

Μας είπαν ότι δεν θα γίνει μάθημα και μας έστειλαν στα σπίτια μας. Δεν ξέρω πόσα παιδιά χάρηκαν τη ... νόμιμη κοπάνα εκείνη τη μέρα.

Εγώ γύρισα σπίτι μου, η μάνα μου έψαχνε Αυγές παρατημένες κάτω από το στρώμα για να τις εξαφανίσει και το απόγευμα καθόμασταν στα σκαλάκια του σπιτιού,  περιμένοντας με αγωνία τον πατέρα μου να γυρίσει από τη δουλειά, υπήρχε η απαγόρευση κυκλοφορίας, ο τόπος έμπαινε στο γύψο.

Και θυμάμαι, όταν περνούσαμε από το σπίτι του Μιχελουδάκη (στελέχους της αριστεράς), η μάνα μου καλημέριζε μια ηλικωμένη γυναίκα, μονίμως δακρυσμένη, και ρώταγε τα νέα του, ήταν η μάνα ή η πεθερά του, εκείνος ήταν εξορία και η γυναίκα του έγκυος. Αργότερα στο γυμνάσιο είχε έλθει ως φιλόλογος ο αδελφός του.

Ποτέ πια φασισμός, ποτέ πια χούντα, πώς να το πούμε να το καταλάβουν και αυτοί που γεννήθηκαν πολύ αργότερα. Γιατί... όσοι ήταν γεννημένοι, ε, δεν συγχωρούνται, πώς να το κάνουμε. Όλο και κάτι θα είχαν ακούσει, όλο και κάποιον θα είδανε να κλαίει, στα φανερά ή στα κρυφά!

11 σχόλια:

  1. Ωραία αφήγηση. Μνήμες ανεξίτηλες. Κοινές για τη γενιά μας, μέσα από το πρίσμα ενός παιδιού που συγκρατεί αποσπασματικές εικόνες, οι οποίες γιγαντώνονται καθώς συνοδεύονται από απορίες. Απορίες που κάλυπτε η σιωπή. Ήμουν 9 χρονών στο Πολυτεχνείο, οι γονείς μου δεν λέγαν ποτέ τίποτε, αλλά την εικόνα της λ. Αλεξάνδρας, της άδειας από ανθρώπους και γεμάτης παραταγμένες αύρες δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Όσο κι αν δεν καταλάβαινα τα πάντα, ένιωθα πια στα σπλάγνα μου πως αυτό το πολίτευμα δεν ήταν φυσιολογικό, ήταν ανατριχιαστικά παγερό, σαν το παγερό μέταλλο ενός τανκ που συναντάς στο δρόμο σου στην πόλη που μεγάλωσες. Ήξερες απλά, σαν παιδί, πως για καλό δεν ήταν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ακριβώς! Αυτές οι αποσπασματικές εικόνες είναι αυτές που έρχονται και ξαναέρχονται, κάποιες μας σημαδεύουν κι όλας. Έχεις τόσο δίκιο. Σ' ευχαριστώ για το όμορφα συγκλονιστικό κείμενο που έγραψες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αν η ιστορία δεν επαναλαμβανόταν κάπως οι ιστορίες αυτές θα έμοιαζαν με παραμύθι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κι όσοι ήταν αγέννητοι δεν συγχωρούνται επίσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μα και βέβαια δεν συγχωρούνται και οι νεώτεροι, εδώ περισσότερο έχω το νου μου στις ευθύνες που έχει η παλιότερη γενιά και για τη δική της στάση αλλά και πολύ περισσότερο για τη συμβολή της ή όχι στη γνώση και στην πληροφόρηση των νεώτερων, με τη διαπαιδαγώγηση, με την προσωπική στάση, με με... Είδατε μέρα που κάνουμε αυτή τη συζήτηση; Χθες 21η του Απρίλη, σήμερα η δίκη κάποιων από αυτούς της παλιότερης γενιάς... Ευτυχώς, πλάι στο μισοάδειο ποτήρι υπάρχει και το μισογεμάτο και το γεμάτο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. τον ηξερα και εγω πηγαινα στο ιδιο σχολειο..μονο στην τριτη δημοτικου..ειχα την κα Μπερνιδακη...δασκαλα...οταν εγινε η χουντα...θυμαμαι και τον κο Γρυλακη.
    ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. θα γραψω κατι για την κα Μπερνιδακη..πεθανε πριν 2 χρονια σε ηλικια 92...ειχε μια πολυ ενδιαφερουσα πορεια στην εκπαιδευση..και γενικωτερα στην κοινωνια..ηταν διευθυντρια στο 6ο...οταν εγκαινιασθηκε...η πρωτη γυναικα που εγινε στην ΕΛΛΑΔΑ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Βέβαια, τον Γρυλλάκη τον θυμήθηκα, την Μπερνιδάκη δεν τη θυμάμαι! Θα περιμένω να διαβάσω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. η Μαρικα Μπερνιδακη ηταν διευθυντρια στο σχολειο αυτο..οταν εγκαινιασθηκε το κτιριο του...οταν τις ανεθεσαν την θεση ...της ειπαν ανδρες συναδελφοι ...οτι θα ηταν προβλημα μια γυναικα να αναλαμβανε τη θεση..αυτη δεν εκανε πισω..ειχε αλλωστε τελεικωσει το 1952 με αριστα την μετεπαιδευση..στο Πανεπιστημιο Αθηνων..εφαρμοζε τις νεες μεθοδους τστα Χανια...δεχομενοι πολλες αντιδρασεις απο το κατεστημενο...διδασκε σε σεμιναρια τις μεθοδους αυτες..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ενδιαφέρουσες οι πληροφορίες, σ' ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή